Soms beweeg ik me in onmogelijke houdingen om mensen die iets vertellen, en hun handen daarbij actief gebruiken, in de handen te kunnen kijken. Sommige mensen vertellen hele verhalen dik aangezet met hun handen. Welke lijnen vallen me dan van een afstandje op? Zie ik iets aparts? Beetje natte vingerwerk natuurlijk en misschien arrogant om te denken dat ik ook maar iets zou kunnen zeggen over die persoon na die fractie van een seconde, een hele korte blik, die ik op de handen heb kunnen werpen.
Bij mensen op televisie denk ik regelmatig een simiaanlijn te zien. Dat is een lijn waarbij de hart en hoofdlijn samenvallen. Heel bijzonder want dat komt juist niet vaak voor en toch denk ik hem overal te zien. In die fractie van een seconde. Misschien vallen die twee lijnen wel samen in mijn zicht omdat het net zo werkt als bij animatie.
Bij hele snelle bewegingen vallen lijnen dan samen en ontstaat er een beeld of een afbeelding of dus een doorgetrokken lijn. Terwijl die lijn dan oorspronkelijk niet doorgetrokken is. Als het wel echt een simiaanlijn is dan gaat het vaak om hele creatieve en impulsieve mensen met een intense kracht. Als ze dat weten te kanaliseren zijn ze tot prachtige dingen in staat. Maar sommigen weten niet zo goed met die intense kracht om te gaan. Die mensen halen emoties en verstand wel eens door elkaar waardoor er plotselinge uitbarstingen ontstaan. Mensen met plotselinge uitbarstingen vind ik grillig en die ga ik bij voorkeur wat uit de weg. Zo kan ik me dus nog wel eens laten meeslepen in dat stiekeme handlezen en op basis van veel te weinig tot een te groot oordeel komen. Zeg maar op basis van niets. Door een fractie van een seconde. Stel die doorgetrokken lijn was alleen maar een hartlijn die dwars over de hele hand liep. Dat had ik denk ik in de onmogelijke houding en het ogenblik niet kunnen zien, dat onderscheidt. Dan was de persoon in kwestie iemand met een heel groot hart. Je zou kunnen zeggen; met zo’n lijn hou je van de hele mensheid. Een lijn met een idealistisch gegeven. Een totale andere kracht dus dan die van de simiaanlijn. Ik ga als het lukt ophouden met me in duizend bochten wringen om in mensen hun handen te kunnen kijken. Ik krijg er pijn in mijn rug en nek van en mijn indrukken zijn verre van objectief. Alleen de korte vingers van Trump zijn te duidelijk om niet te duiden. Lezen is lezen in dit geval. Korte vingers zeker en lange tenen vermoedelijk. Lange tenen dan wel in de zin van de uitdrukking lange tenen hebben. En snel op je teentjes getrapt zijn. Die korte vingers, die tonen enthousiasme en impulsiviteit en ideeën worden snel in actie omgezet. Dat gaat goed zolang iedereen meewerkt maar tegenwerking maakt ongeduldig en snel geïrriteerd. Trump en korte vingers. Ook als ik langer dan een fractie van een seconde kijk kan ik er niets anders van maken.